Në ditë si këto, mbrëmjet e së dielës përfshijnë paketimin e shumë ushqimeve që mbahen në duar nga të vegjlit, të cilat i bëj gati për djalin tim për mëngjes dhe drekë ditën tjetër.

Mbrëmjet e së dielës përfshijnë përpjekjet për t’u vendosur në një mini maratonë mini Netflix me burrin tim para një jave të ngjeshur. Mbrëmjet e së dielës përfshijnë kontrollin e axhendës sime se çfarë kam për të bërë për javën e ardhshme.

Megjithatë, deri vonë, mbrëmjet e mia të së dielës dukeshin krejt ndryshe. Ato shpesh përfshnin shikimin në një kalendar pothuajse bosh, ankth për shumë orë në shtëpi me fëmijën tim dhe pa askënd tjetër për të biseduar.

Unë isha një nënë shtëpiake për 15 muajt e parë të jetës së djalit tim. Unë nuk do ta ndërroja atë kohë për asgjë. E di që të qëndrosh në shtëpi nuk është një opsion për të gjithë, por me të vërtetë kam dashur të zhytem në çdo gjë fëmijësh dhe të shikoj djalin tim të transformohet kaq shpejt, siç ndodh vetëm foshnjat.

Megjithatë, kishte pjesë që ishin të vështira. Duket si një paradoks, por të jesh një nënë shtëpiake është punë jashtëzakonisht e vështirë dhe unë gjithashtu u ndjeva sikur kishte kaq shumë kohë për të mbushur ditët tona së bashku. E urrej ta them këtë sepse më pëlqen të vëzhgoj foshnjat dhe të shikoj zhvillimin e tyre, por të paktën për mua, ndonjëherë ishte e vërtetë.

Unë jam natyrë që më pëlqen shtëpia. Por, edhe pse kisha shoqe të mrekullueshme, të qenit nënë shtëpiake, herë pas here më bënte të ndihesha e izoluar. Kishte ditë që ishin aq të mbushura me gëzim, sa nuk mund ta imagjinoja të isha askund tjetër, dhe ditë që ndihesha aq e vetmuar, kur nuk mund të isha më mirënjohës për bibliotekën, ku mundesha të paktën të shkëmbeja ndonjë fjalë me një të huaj.

Fillova të mendoj gjatë javëve tona dhe përpiqesha të planifikoja të paktën diçka për çdo ditë. Nëse do të kisha një javë pa plan, kjo do të më shqetësonte. Unë imagjinoja ditë të gjata me asgjë për të mbushur kohën dhe ndjeva nxitjen e nevojën për të mbushur kalendarin.

Prapëseprapë, me të vërtetë kam dashur të jem nënë shtëpiake. Unë ndoshta do të isha akoma në shtëpi me djalin tim nëse shkolla ku mësoja para se të lindte nuk do të kishte kontaktuar me mua dhe do të më kërkonte të kthehesha me kohë të pjesshme. Ishte një vendim i vështirë, por unë u ndjeva e tërhequr për të thënë “po”, edhe pse një pjesë e imja u tremb dhe u frikësua nga ndryshimi i humbjes së kohës së çmuar me vogëlushin tim.

E dija se duhej të dëgjoja veten time të brendshme dhe ta provoja këtë.

Pjesa e kthimit në punë ishte shumë më e vështirë sesa prisja, por gjithashtu kam përjetuar një ndryshim shumë të mirëpritur në mënyrën se si e shoh një kalendar të zbrazët. Kam dy ditë pushim nga puna kohët e fundit dhe nuk kishim asgjë të planifikuar, e në vend që të dukeshin “të mërzitshme”, ato ditë ndiheshin vërtet luksoze.

Një ditë “e mërzitshme” do të thotë që ndoshta mund të fle në 5 të mëngjesit. Dhe më e rëndësishmja, kjo do të thotë se nuk duhet të zgjoj fëmijën tim, gjë që më bën të ndihem fajtore çdo herë.

Një ditë “e mërzitshme” do të thotë që unë mund të gjej kohë për të përkëdhelur djalin tim në mëngjes, në vend që të nxitoj për ta ngritur atë dhe për t’u veshur për atë ditë. Më pikëllon zemrën kur ai dëshiron që unë ta përkëdhel në shtratin dhe të luaj me pinguinin e tij të preferuar dhe unë duhet t’i them “jo” sepse ne po vrapojmë ngaqë jemi vonë për punë.

Një ditë “e mërzitshme” do të thotë që mund të dalim shëtitje, të shkojmë në park dhe të luajmë Legos së bashku, të gjitha brenda një dite. Një ditë e tillë ndjehet kaq e mbushur.

Një ditë “e mërzitshme” do të thotë që unë mund të bëj drekë për ne, bazuar në atë që duam të hamë, në vend që t’i paketoj të gjitha në kutinë e tij natën e mëparshme. Edhe me një foshnjë që ngjitet në këmbën time, kjo gjë më bën të ndjehem shumë bukur.

Një ditë “e mërzitshme” do të thotë që ne mund të lexojmë çdo libër në raftin e tij të librave dhe pastaj të nxjerrim më shumë libra nga biblioteka, sepse kemi gjithë kohën e botës.

Një ditë “e mërzitshme” do të thotë që mund të ngadalësohem, dhe kjo është ajo që dua më shumë nga të gjitha. Do të thotë që nuk kemi nevojë të nxitojmë, madje nuk duhet të shkojmë diku, përveç nëse dëshirojmë. Ndërsa ndoshta kjo dikur ndihej pak e mërzitshme ndonjëherë, tani nuk ka lidhje fare me të qenit e mërzitshme.

Është ndjesi e mahnitshme të zgjohesh ngadalë dhe të pish kafe gjatë gjithë mëngjesit, ndërsa shikoj fëmijën tim të luajë ose vrapojë rreth oborrit të shtëpisë. Është ndjesi… perfekte.

Rikthimi në punë më ka bërë që të shoh ditët tona “të mërzitshme” në një dritë krejtësisht të re. Kjo nuk do të thotë që të jesh nënë shtëpiake është më e lehtë. Nuk është kështu fare.  Është thjesht bukur të kesh kontrast.

Kur isha një nënë shtëpiake, më pëlqenin ditët kur ishim jashtë gjithë ditës dhe kisha shumë plane. Tani që jemi gjithmonë jashtë, e vlerësoj kohën që kemi për të qëndruar në shtëpi dhe të bëjmë gjëra në mënyrë spontane.

Të gjithë kemi nevojë për një ekuilibër të vogël në jetën tonë, dhe kontrasti i përzierjes së tij e bën përditshmërinë normale shumë më të ëmbël.

Lexo edhe: I dashur bashkëshort, faleminderit që pranove të isha një nënë shtëpiake