E dashur mikeshë,

Urime!

Mirë, tani le të bëjmë një diskutim të vërtetë.

Të pasurit një fëmijë është gjëja më e mirë dhe më e rëndësishme në botë. Megjithatë të gjithë rreth jush janë kaq të zënë duke ju thënë se fëmija është gjëja më e mirë dhe më e rëndësishme në botë saqë ndoshta do të harrojnë t’ju thonë se të qenit nënë e një të porsalinduri është gjithashtu një nga gjërat më të vështira që mund të bëni ndonjëherë.

Nuk jam e sigurt përse ne gjithmonë e lëmë atë pjesë. Sigurisht, ne me lehtësi do të aludojmë për faktin se nuk do të flemë mjaftueshëm gjumë dhe se do të ndryshojmë shumë pelena, por kjo është shumë pak.

Fëmija juaj do të qajë, dhe ju nuk do ta dini pse po qan. Ju do t’i tregoni vetes se jeni të përgatitur dhe bëni me mendje listën tuaj të kontrollit të veprimeve. Por, kur fëmija juaj mbytet, ushqyehet, mbush pelenat, duket ndryshe, vazhdon të qajë, do të ndiheni e pafuqishme. Ndoshta mund të ndiheni e çmendur.

Ju do të luani lojëra nga më të ndryshmet për orë të tëra në fund dhe do të pyesni veten se si ky njeri kaq i vogël ka një hapësirë, më të gjatë vëmendjeje se ju, një grua e rritur. Ju do të këndoni këngët e fëmijëve kur tashmë jeni bërë paranojake për ta mbajtur fëmijën tuaj të sigurt.

Ju do të zgjoheni vetë në natën e parë që fëmija juaj të flejë më shumë se tre orë pa ndërprerë dhe do të tmerroheni që ata nuk kanë bërtitur ende për t’ ju kërkuar. Ju do të mbani frymën për t’u siguruar që ata janë ende duke marrë frymë. Pastaj ata do të ndiejnë praninë tuaj dhe do të zgjohen, duke bërtitur për t’ju siguruar që ata janë ende shumë të gjallë.

Ju do ta përsërisni këtë proces pa pushim.

Do të jeni kaq e vetmuar. Do të dëshironit që të lindnit në një kohë tjetër kur nënat e reja ishin pjesë e familjeve të mëdha të mbushura me halla, xhaxhallarë, kushërinj, motra, vëllezër dhe prindërit që jetonin në distanca jo shumë të largëta.

Ju do të bisedoni me fëmijën tuaj. Fëmija juaj nuk do të flasë. Ju do të buzëqeshni me fëmijën tuaj. Fëmija juaj do të ngulisë sytë tek ju në mënyrë të zbrazët.

Ju do të pyesni veten pse askush nuk ju ka mësuar ndonjëherë se si të gatuani me një dorë ndërsa mbani një të porsalindur bashkangjitur në gjoks. Ju do të mallkoni sistemin shkollor publik, dhe ju do të mallkoni kolegjin.

Ju do të prisni vizitorë të cilët insistojnë që ju nuk keni nevojë të bëni asgjë për t’u përgatitur, por pavarësisht nga këmbëngulja e tyre, ju do ta kaloni kohën e çmuar të fëmijës suaj duke u përpjekur për ta bërë shtëpinë të duket sikur nuk ka rënë një bombë.

Rezistojini atij tundimi.

Kërkoni ndihmë nga miqtë, të afërmit etj.

Kjo është mënyra jonë për të thënë që jemi këtu për ju.

Le të shohim shtëpinë tuaj të çrregullt. Dhe mos na shërbeni kafe sepse, betohem, me të vërtetë nuk na intereson. Na duhet të vijmë dhe të mbajmë foshnjën derisa ju më në fund bëni një dush të pandërprerë që zgjat më shumë se tre minuta. Ndoshta edhe ju do të përdorni kondicioner për flokët këtë herë.

Njerëzit duan të ndihmojnë më shumë sesa ju e kuptoni. Ndonjëherë ata thjesht nuk dinë si ta ofrojnë ndihmën, ose si të fillojnë.

Ju do të mbijetoni. Ju do të shikoni prapa këto ditë me krenari dhe me gëzim. Por ndërkohë, na lini t’ju ndihmojmë. Ju lutem, kërkoni ndihmë.

Ne po presim.

Me dashuri,

Mikesha juaj, e cili ka qenë në këtë rrugëtim më parë!