Në skutat më të thella të mendjes sime, depresioni është më i fuqishëm se unë.

E urrej të flas për vdekjen e nënës sime.

Kryesisht sepse nuk mendoj se shumë njerëz në moshën time mund ta kuptojnë përvojën time. Grupi im i miqve ka humbur gjyshërit, kafshët shtëpiake, kolegët dhe të afërmit e largët. Të gjithë kanë përjetuar një lëndim të thellë humbjesh dhe vdekjesh në vitet e tyre të rinisë. Por, kur bëhet fjalë të përballemi me humbjen e një prindi, e gjej veten duke notuar në një det vetmie. Kjo përvojë krijoi një hije të re që më ndjek gjithmonë: depresionin.

Duke u rritur, mendova se kisha momente depresioni por kisha gabuar. “Ndjenja e depresionit” pasdite nuk është njësoj si të përjetoni depresion të vërtetë, klinik. Nuk e përjetova deri në mesin e gushtit të vitit 2018 (afërsisht 17 muaj pasi vdiq mamaja ime) kur ajo hije filloi të zbulohej. Mbaj mend që isha ulur në dyshemenë e kuzhinës me shpinën e harkuar kundrejt dollapëve të mi prej kompensate, po flisja në telefon me shoqen e ngushtë dhe bërtisja shumë.

Në atë moment, unë mendova për herë të parë vdekjen.

Mund ta bëja shpejt. Nëse do të kisha vdekur, nuk do të më duhej ta ndjeja goditjen e trishtuar të pikëllimit brenda gjoksit tim sikur vraponte aty. Nëse do kisha vdekur, nuk do të duhej të martohesha pa nënën time. Po të kisha vdekur, mund të isha me të. Dhe po të vdisja, dhimbja më në fund do të mbaronte.

Unë nuk e bëra atë dhe më vjen mirë që nuk e bëra.

Nuk kisha asnjë gjendje në ato mendime, por megjithatë, ishin atje – gjithmonë në skutat e mendjes, sepse depresioni im ishte më i fuqishëm se unë. Depresioni im ishte më i fuqishëm se gjithçka.

Kaluan muaj dhe unë e përshkova dasmën time si kufomë, duke ndjerë gjakun të më rridhte në fytyrë sa herë që dikush më pyeste nëse isha e lumtur. Unë shkova me pushime. Kam marrë një promovim në punë. Nga sytë e atyre që më shikonin, kisha gjithçka që duhet të sinjalizonte një jetë të lumtur. Por, nga brenda, përsëri isha e thyer.

Unë kam ndjekur rregullisht terapi këshillimi. Gjithashtu, kam shkruar artikuj të panumërt, pavarësisht nëse ata e shohin ndonjëherë dritën e botimit. Unë kam besuar te miqtë. Atëherë, i jam lutur Zotit. Unë jam lutur për nënën time.

E vetmja gjë që gjeta të jetë e vërtetë, sidoqoftë, kur bëhet fjalë për të kuptuar pikëllimin dhe depresionin tim, është se një pjesë e madhe mund të kurohej duke dëgjuar veten time.

Unë imagjinoj projekte të reja të mundshme për shtëpinë time ose konsideroj ngarje poshtë në Starbucks me laptop tim për të shkruar. Unë duhet të dëgjoj veten time në këto momente.

Në vend të kësaj, unë bëj një listë kontrolli të gjithçkaje që duhet të bëj: pastroj kuzhinën, pastroj tualetin, laj krevatin, ndihmoj babanë tim ndërsa bën trajtimin me rrezatim … e kështu lista vazhdon.

Fundjava vjen dhe shkon dhe unë bëj një pakt me veten që të nesërmen do të jetë ndryshe. Nesër është dita kur do të jem e lumtur. Nesër është dita kur do ta dëgjoj atë zë në kokën time duke më thënë vetëm të pushoj dhe të jem e sinqertë me veten time se si dua të kaloj kohën.

Depresioni im më bën të ndjehem si e huaj për nevojat e mia. Nëse do të dëgjoja më shumë, atëherë mund të rimbushja “baterinë” time të dobësuar. Mund të kem lumturi në jetën time. Nxitimi i jetës na jep një shpërqendrim nga rregullimi i çështjeve në jetën tonë. Duke qëndruar të zënë, ne “nuk kemi kohë” t’i japim vetes atë që meritojmë. Këtë dëshiron depresioni nga unë, por kjo është ajo që dua të luftoj. As ju nuk duhet të hiqni dorë.

Lexo edhe: Largoni depresionin dhe ankthin në vetëm tre javë duke konsumuar këto ushqime