Nënat janë ato që i ndiejnë të gjitha. Janë ato që janë të gatshme të ndiejnë çdo dhimbje dhe vetëm fëmija të jetë mirë. Por jo të gjitha varen nga ato… Edhe pse zemra dhe dëshira është shumë e madhe. Historia e Olgenës që në ngjizje duket se ka filluar paksa në vështirësi, por sigurisht që do të kishte një fund të lumtur.

Të paktën kjo histori do të jetë një forcë për shumë njerëz. Kur nënat tregojnë historitë e tyre sesi i kanë sjellë në jetë fëmijët e tyre emocioni është i dyfishtë, por kur e tregon një nënë që ka kaluar kalvare të shumta atëherë kjo është aq e mrekullueshme, sa edhe e vështirë.Jeta të përball me çdo gje. Është një luftë ku çdo ditë duhet të përballesh me veten dhe të tjerët, në mënyrë që të fitosh. Të gjitha nënat luftojnë nga pak me të gjithë në mënyrë që të sjellin në jetë një jetë.

Gjithçka ishte në rregull pasi ajo kishte marrë lajmin më të bukur që do të bëhej nënë. Por një ditë kur ishte në muajin e dytë, rreth orës 2 të natës çohet dhe shikon që diçka nuk po shkonte siç duhej. Po i fillonte hemorragjia.

Ishte fëmija i parë i asaj familje. Të gjithë mezi e prisnin. Kishin thurur shumë ëndrra. Nuk mund të mbeteshin përgjysmë.

Por cfarë po ndodhte? Kujt t’i drejtohej?

Zgjidhja që i dha doktori ishte se duhet ta hiqte fëmijën sepse nuk kishte zhvillim. Por zemra dhe instikti i një nëne nuk e merrnin dot guximin për të bërë këtë gjë.

“Çdo shpresë ishte shuar, por vetëm kur vendosja dorën në bark merrja edhe më shumë forcë.

Pas asaj hemoragjie ishte e nevojshme të qëndroja regjim shtrati. Më janë dukur si disa shekuj ato ditë ku vetëm muret më bënin shoqëri. Mendoja vetëm për bebin tim.

A ishte fëmija im mirë? Çfarë po ndodhte brenda në barkun tim?

Një ditë po aq e bukur sa mora vesh kur isha shtatzënë ishte dhe dita kur zemra e saj filloi të reagonte dhe të merrte jetë. Veten e ndieja më mirë dhe bebi po fillonte të gëzonte shëndet të mirë. Që ditën që dola nga spitali nuk kam rreshtur së punuari. Nuk e kuptoja as vetë se ku e gjeja gjithë atë forcë.

Ditët kalonin.

Në 11 tetor diku në orën 1 të natës po ndieja që nuk isha mirë. Më kishin plasur ujërat. Nisem për në spital në orën 5 dhe fëmija kishte këputur kordonin. Pas shumë kontrolleve, në orën 2 të natës më filluan dhimbjet dhe në orën 7:30 vjen në jetë princesha jonë. Pas shumë sfidave që kishte kaluar 9 muaj arriti që t’ja dilte dhë këtë herë. Ajo gëzonte shëndet të mirë, dhe peshonte 3500 gr.”

Prandaj nuk duhet të heqësh dorë ndonjëherë… Gjithmonë dëgjoni atë që ju thotë zemra… Ne i urojmë jetë të gjatë Olgenës dhe të rritet e lumtur dhe me shëndet pranë familjes…