Mirënjohja është ndoshta niveli më i lartë i edukatës dhe qytetërimit të një individi.

Ëshë gjëja më e bukur që pasi ke marrë diçka që të nevojitej, apo diçka që dëshiroje, të mos e harrosh kurrë atë që e bëri të mundur për ty dhe në zemrën tënde të zërë vend përgjithmonë mirënjohja ndaj tij/saj.

Jo të gjithë njerëzit e kanë, por më e dhimbshme është se edhe ata që e kanë, e shprehin ashtu siç shoqëria i ka mësuar se “duhet” ta shprehin, dhe jo si e ndiejnë.

Përse në vendin ku jetojmë, por ndoshta edhe më gjerë mirënjohja ka vlerën e një “kafeje”? Një kafe që varet nga buxheti i atij që e ofron, një kafe që mund të arrijë edhe vlerën e 5 mijë apo më shumë eurove.

Përse duhet që kësaj ndjenje kaq të bukur siç është mirënjohja t’i vendosim një çmim në vlerë monetare?

Në rastin më të mirë, kjo është mënyra më e shëmtuar e shprehjes së mirënjohjes, ndërsa në ratin më të keq, sado ashpër të tingëllojë, mirënjohja jonë vret disa të tjerë që nuk e japin dot kafen kaq të shtrenjtë.

E para, si mundet që shpëtimi i një jete të ketë një çmim në para dhe së dyti si mund të vendosim një standard të tillë mbi mundësi dhe kushte të pabarabarta?

Përse duhet që mirënjohja ime t’i kushtojë jetën një individi të papunë? Përse kafja që i jap unë mjekut, të përcaktojë detyrimin e atij që mezi ka paguar automjetin që e ka sjellë në spital?

Ne ankohemi gjithmonë se faji është nga lart, se fajin e ka sistemi, por harrojmë se gjithçka fillon nga ne, se edhe ne jemi pjesë e këtij sistemi që po e ngrejmë mbi të ashtuquajturat vlera, duke i ndarë njerëzit në të nënës e të njerkës.

Vërtet që kur dikush na bën “mrekulli” duke na shpëtuar jetën apo duke na lehtësuar një dhimbje fizike, ne dëshirojmë që t’ja shprehim vlerësimin përmes mundësive tona, por problemi qëndron se mundësitë janë të pabarabarta dhe standardin e vendosin ata me mundësi më të mëdha.

Një mjek (dhe jo vetëm) që është mësuar të shpërblehet me kafe me vlerë të lartë monetare, krijon këtë pritshmëri edhe për pacientët e tjerë. Pra ai që shpreh mirënjohjen e tij duke paguar, në mënyrë indirekte po paracakton “fatin” apo shërbimin e ofruar edhe për atë që nuk ka mundësi të paguajë.

Prandaj, së pari të drejtojmë gishtin nga vetja dhe së dyti të arrijmë një nivel më të lartë qytetërimi që mirënjohjes të mos i vendosim çmim.

Lexoni edhe: Pse kam frikë pas vdekjes së nënës pas lindjes në Elbasan?