Ja pse nuk i them kurrë djalit tim “Bëhu burrë”

Djali im qesh dhe qan. Ai më ka treguar se fëmijët nuk janë të prirur ndaj stereotipeve. Stereotipizimi i djalit tim për shkak të gjinisë së tij, nuk do të funksionojë kurrë për të rritur një person të shëndetshëm, të vetëdijshëm emocionalisht.




0 0

Do të më quajnë përsëri prindi më i keq në park.

Do të filloja përgatitjen e fjalimit tim, po djali që qan për makinën  më tërheq vëmendjen.

Kur djali ynë ishte një foshnjë, shpërthimet e tij emocionale ishin vetëm shikime të shpejta. Tani që është pesë vjeç, e qara e tij duket e vështirë për t’u menaxhuar. E di që kjo nuk do të jetë hera e fundit që do të gjejmë veten si subjekt të gafave, sepse t’i themi djalit që të “rritet” kurrë nuk do të jetë një opsion.

“Mami, do të më marrë malli për të,” më pëshpëriti djali në vesh.

Këtu e kuptova se lamtumira me shokun që luante në park do të ishte e vështirë. Kur erdhi koha që ne të largoheshim, djalin tim e kapi ankthi dhe filloi të qante. E kuptoj që këto janë ndjenjat e tim biri dhe unë nuk dua t’i kontrolloj ato.

Ajo që të pranishmit nuk shohin është se në makinë, djali im dhe unë do të diskutojmë se çfarë po ndodh. Do ta ndihmoj të marrë frymë përmes ndjenjave që e bëjnë të pamundur që ai të flasë. Unë do të vazhdoj të pohoj gjithçka që po përjeton, duke përsëritur fjali si: “E shoh se je i trishtuar…” Kur ai është mjaft i qetë, unë do t’i bëj pyetje të thjeshta për ta ndihmuar të kuptojë atë që po kalon. Së fundi, ai do të hapë zemrën së bashku me lotët e tij dhe do të zbulojë arsyen e vërtetë për zemërimin e tij. Ai dhe unë do të punojmë së bashku përmes ndjenjave të tij, diçka që kurrë nuk mendova se do të bëja si mama e një djali të vogël.

Kur mjeku më tha se po prisja djalë, u trondita. Isha krejtësisht e papërgatitur për të qenë nëna e një fëmije mashkull. I vetmi mashkull që kisha provuar ndonjëherë të “rrisja” ishte burri im dhe megjithëse e njihja mirë, nuk dija asgjë për djemtë e vegjël.

Unë mendoja se djemtë e vegjël ishin burra të vegjël, të cilët nuk qanin shumë dhe donin kamionë lodra ngjyrë blu. Shqetësimet për futjen në një botë “djemsh” ku nuk mund të identifikohesha më mbanin zgjuar gjatë natës. Si mund të rrisja një djalë të vogël? Pastaj takova djalin tim, dhe më tregoi sa të gabuara ishin supozimet e mia.

“Mami, ti je i vetmi shok që më pëlqen shumë!”

Mësova shpejt se djemtë mund të të duan shumë.

Ata gjithashtu mund të pëlqejnë ngjyrën rozë dhe blu, të verdhë, dhe çdo ngjyrë që ata duan. Ata mund të luajnë me kukulla dhe kamionë sa herë që munden. Djali im qesh dhe qan. Ai më ka treguar se fëmijët nuk janë të prirur ndaj stereotipeve. Të rriturit janë më të prirur për t’u shenjuar dhe etiketuar, ashtu siç kisha bërë unë para se të lindja djalin. Që kur “mësova si të bëhesha nënë” për birin tim, unë kam arritur të kuptoj se të qenit nëna e tij do të thotë të largoj këto etiketa. Stereotipizimi i djalit tim për shkak të gjinisë së tij, nuk do të funksionojë kurrë për të rritur një person të shëndetshëm, të vetëdijshëm emocionalisht.

Ndjenjat e djalit tim janë të tijat dhe unë jam përkushtuar që ta ndihmoj të gjejë rrugën e tij përmes tyre. Po punoj kundër klisheve popullore si “Burrat nuk qajnë” ose “Bëhu burrë”.

Unë dua të mbështes atë që ai zgjedh. Djali im kërcen në fund të filmave të lumtur dhe i mungojnë njerëzit që do me një forcë që e bën atë të qajë. Do të përpiqesha më mirë që t’i jepja mënyra për të kuptuar të gjitha ndjenjat e tij, kështu që ai mund të fillojë të kuptojë veten, sesa të ngushtojë atë që ai ndjen duke imponuar norma shoqërore si “burrëria”.

“Mami, më duhet ta qaj…”

Për shkak se ai është një djalë i mbushur me emocione të mëdha, unë vazhdimisht merakosem se jashtë rrethit të tij të sigurt ai nuk do të pranohet. Zemra ime shqetësohet kur mendoj se kush do të ishte ai nëse do të varroste bukurinë e anës së tij të ndjeshme.

Natyrisht, dua që djali im të ndiejë komoditetin e pranimit në një botë që mund të jetë e shpejtë për të gjykuar, por më e rëndësishmja, shpresoj se ai mund të mësojë se si të përqafojë dhe të pranojë veten. Pra, ne do të vazhdojmë të bisedojmë për ndjenjat sa herë që t’i kemi ato. Unë shpresoj që me të gjitha bisedat që bëjmë për ndjenjat do t’i jap djalit tim besimin që ka nevojë të vazhdojë të ndiejë. Emocionet janë ngjyrat e jetës sonë dhe unë jam shumë i lumtur që po mësoj djalin tim të vogël të pikturojë me to.






Për të lënë një koment ju duhet të jeni regjistruar Identifikohu



Materiale te ngjashme

Sa është madhësia normale e...

Adoleshenca është koha e rritjes së shpejtë dhe ndryshimeve të tjera të nxitura nga fillimi i pubertetit. Mund të jetë një kohë e pasigurisë së madhe, pasi disa adoleshentë në...

Këshilla për trajnimin e tualetit...

Presioni për të mësuar fëmijën të shkojë në tualet mund të jetë intensiv. Çerdhja ose kopshti i fëmijës suaj ka caktuar një afat. Ju dëshironi të vazhdoni me të tjerët...

Rëndësia e vizatimeve të fëmijëve...

"Interpretimi i vizatimit të fëmijëve - zbulo fëmijën tënd" është një nga librat e psikologes Lorela Garuli e cila ka vënë këtë libër udhëzues në dispozicion të prindërve, mësuesve, edukatorëve...

Shkëputja dhe rikthimi i fëmijës...

Periudha e vjeshtës është koha kur shumë nëna vendosin të çojnë për herë të parë vogëlushët e tyre në çerdhe, gjë që shoqërohet me ankthin e ndarjes, pasiguritë nëse kanë...

Ne kemi reklame ju lutem caktivizoni adblock ne menyre qe te navigoni lehtesisht.
Faleminderit!

A keni një llogari? Identifikohu


Regjistrohu


X

Ndrysho fjalkalimin


X