Unë jam një nënë e re. Jam nëna e një goce që quhet Vilma. Historia ime ka të bëjë me shtatëzaninë time. Duke qënë se vetë jam një trupdobët e kam ndjer shumë herët të levizte Vilma ( 2 muajshe e gjysëm ). O zot jeta ime mori një tjetër kuptim. Që nga ai moment ndryshoi gjithcka, dhe pemet dhe gjithcja tjetër rreth meje qeshnin dhe gëzonin me mua. Vilma lëvizte shumë dhe ditët, muajt kalonin aq shpejt sa se kuptoja fare. Lëvizjet e saj sa vinin dhe shtoheshin, por më të bukurën lëvizje që se harroj sa të kem jeten, ndërkohë që bashkëshorti im ishte duke fërkuar barkun, ajo nxorri këmbën e saj të vogël. Dukej shumë qartë ishte këmba, gishtat. O zot se harroj atë cast. Do mbetet në memorien time si me i bukuri moment. Sot ajo eshtë 16 muajshe, është një femijë shumë po shumë e shkathët, që na lumturon me cdo levizje të saj. Kjo ishte historia ime. Shpresoj t’ju pëlqejë. Respekte.