Djali im ngjitet shpejt në krye të rrëshqitëses më të lartë. Kjo nuk është e para për të, ai ka trashëguar dashurinë e të atit për aventurën dhe mungesën e frikës. Por pasi mbërrin në krye, ai ndalon.

Ai është tepër lart që unë t’i mbaj dorën. Një fëmijë tjetër, pak më e madhe, del pas tij.

“Ti duhet të rrëshqasësh poshtë ose të lëvizësh për të lejuar rrëshqitjen e saj!” – i thirra.

Ai nuk lëvizi. Ai nuk duket i frikësuar, nuk është “i ngrirë nga frika”, vetëm ka një vështrim soditës të heshtjes në fytyrën e tij.

E thërras përsëri në emër. Por atëherë e kuptoj se nuk do të lëvizë. Ai nuk është i frikësuar apo i shqetësuar. Po projektoj ankth që po i lë njerëzit e tjerë të presin. Përpiqem të nxitoj dhe njëherësh kam frikë mos ai bie nga rrëshqitësja ose dikush më i madh e shtyn. Ai është mirë. Është në paqe në këtë moment, duke përcaktuar se çfarë duhet bërë më pas. Pastaj, duke qeshur ai rrëshqet poshtë.

Djali im i ri është bërë shpejt mësuesi im i kujdesshëm i vëmendjes. Jo, nuk rrimë në heshtje për të medituar. Ai shijon çdo moment dhe unë po përpiqem të mësoj këtë gjë prej tij. Të shijoj çastet para se koha dhe jeta të na i rrëmbejë ato.

Kohët e fundit në një shëtitje familjare qëndrova me të voglin tim, ndërsa burri im vazhdoi përpara me qenin tonë. Ata ishin shpejt në park, pasi shëtitja jonë na kishte ngadalësuar mua dhe djalin.

Ai u përpoq të merrte gurë. Më solli një lulelakër dhe e vura në hundë për t’i marrë erë. Fillova ta nxitoja; burri im dhe qeni po prisnin përpara.

Unë fillova t’i tërheq dorën, por ai pastaj u largua, u ul sërish poshtë për të parë në një tjetër copë guri. I kërkova atij të vazhdojë, por pastaj u ktheva pas. Pse duhej të nxitonim? Ishte ditë e shtune, nuk kishim ku të shkonim, por kërkesa ime natyrale për t’u ngutur më bëri të ndihem sikur duhej ta merrja djalin të lëvizte.

Ne thamë se po shkonim në park lojërash, kështu që mendja ime më thoshte se duhej të shkonim në park lojërash.

Por pse? Ai ishte i lumtur duke marrë dhe shqyrtuar gurë dhe unë isha e lumtur duke e parë atë. Nuk kishte pse të nxitonim.

Kështu që e lashë të më udhëheqë. Dhe më bëri të kuptoj se sa gjëra më mungojnë kur sytë e mi janë në një ekran telefoni, tableti apo televizori. Ai po sheh gjithçka që unë po humbas.

Djali im i vogël po më mësonte, në atë çast, që edhe mua më duhej të isha më e pranishme.

Por si çdo mësues i mirë, ai vazhdimisht më teston.

Nëse djali im është i uritur, i lodhur ose i mërzitur, ai ka më shumë gjasa të reagojë ndaj diçkaje që nuk i pëlqen. Ai qan, mund të bërtasë, të shtrëngojë këmbët në tokë e të mos bindet për arsye nga më të ndryshmet.

Nuk ka rëndësi shkaku, reagimi është i njëjtë.

Unë i kujtoj vetem se asnjë zemërim nuk zgjat përgjithmonë, dhe më së shumti zgjat më pak se dy minuta. I kujtoj vetes se ky mund të jetë një moment kur unë mësoj të jem më elastike.

Unë kujtoj veten të marr frymë përsëri. Më kujtohet se çfarë ka funksionuar mirë herën e fundit. Marr frymë thellë dhe e inkurajoj që ai të bëjë të njëjtën gjë. Gjej një zbavitje për të.

Në mënyrë të kujdesshme, ajo që dukej si traumë vetëm disa çaste më parë, tashmë është harruar, ndërsa eksploruesi im i vogël vazhdon në detyrën e tij të ardhshme.

Nuk është gjithmonë kështu. Edhe kam bërtitur. Megjithatë, sa më shumë kohë që kaloj vetëm me djalin tim, aq më shumë e kuptoj se shpesh kjo shtysë për të nxituar nuk vjen nga askush, por nga mendja jonë. Dhe shpesh zgjedh të ulem me të në vend që të nxitoj.