Unë kurrë nuk kam e pasur me nxitim për t’u bërë nënë. Gjithmonë e dija se do të ndodhte, por nuk e ndjeva nevojën për ta bërë prioritet të menjëhershëm, pasi mendova se do të vinte më vonë. Por jeta nuk shkon gjithmonë sipas planit dhe unë kam mbetur shtatzënë në moshën 24 vjeçare. Shpejt hoqa dorë nga aktivitetet e bashkëmoshatarëve të mi, për të planifikuar ndryshimin më të madh në jetën time.

Gjithashtu kisha një tjetër dilemë të madhe për të zgjidhur: a duhet të vazhdoja karrierën apo të bëhesha një mami shtëpiake?

Kisha punuar kaq shumë për të dalë në lajmet e televizionit lokal dhe kisha arritur një sukses të konsiderueshëm. Mendimi i braktisjes së këtij suksesi, si dhe kontributi im financiar ndaj familjes sonë, më ka frikësuar.

Por, dy javë më vonë, e lashë punën. Dhe ndjenja e keqardhjes shpejt më pushtoi si një goditje e rëndë.

Pasi linda djalin, pasoi ndjenja e fajit. E gjendur midis jetës së re, ushqyerjes me gji, kujdesit ndaj vogëlushit, më bëri të ndihem sikur nuk po e bëja mirë rolin tim të ri si nënë.

Nga ana tjetër, karriera ime si një gazetare që ka luftuar e ka ngritur zërin për të drejtat e grave, më kishte veshur besimin e shoqërisë tek unë. Dhe në një farë mënyre, ndjeva sikur po lija një brez të grave, të cilat më kishin besuar.

Në këto kushte, nuk ndihesha e plotësuar. Kalova nga një profesioniste në karrierë, në një nënë që ndjente keqardhje për veten. Ishte e vështirë ta bëja këtë tranzicion.

Por, nga ana tjetër shumë nëna që punojnë ndoshta janë të shqetësuara se kalojnë pak kohë me fëmijët. Ose ndoshta ndihen fajtore që i lënë ata në çerdhe.

Dhe shumë nëna që qëndrojnë në shtëpi, si unë, shqetësohen nëse po dështojmë në punën tonë, nëse arsimimi ynë ishte humbje kohe dhe parash.
Kjo ishte një betejë e vazhdueshme e brendshme për mua.

U desh derisa djali im të bëhej dy vjeç që të pranoja plotësisht që do të isha një nënë shtëpiake.

A po sillja të ardhura financiare në shtëpi si im shoq? Jo.

A po kontribuoja në shtëpi? Po. Unë kisha drejtimin e shtëpisë. Po bëja detyrat e mia, duke ngritur familjen time. Dhe e dini çfarë? Unë kurrë nuk kam marrë një ditë pushim.

Tani jam afër të 30- ave dhe kam mësuar se pavarësisht nëse zgjedhim të punojmë nga një ndërtesë zyre apo nga katër muret e shtëpisë sonë, të gjitha jemi në të njëjtin udhëtim.

Ne të gjitha zgjohemi në mes të natës për të dhënë një gotë ujë ose për një puthje.

Ne të gjitha sillemi rreth kuzhinës duke gatuar çdo ditë.

Ne të gjitha vrapojmë rreth shtëpisë duke u përpjekur të gjejmë këpucët dhe të gjithë fshijmë lotët e fëmijës pas një rrëzimi.

Ne jemi të gjitha nëna dhe ne jemi njerëzit më të rëndësishëm në jetën e fëmijëve tanë.

Ne po rrisim gjeneratën e ardhshme dhe nuk ka punë më të vështirë as më të dobishme.

Lexo edhe: Memesia eshte karriera ime!

Sorry, there are no polls available at the moment.

')}