Pjesë e zhvillimit të fëmijëve dhe aftësive të tyre për të shprehur atë që ndiejnë janë edhe zemërimet e çastit, të cilat shpesh mund të jenë me intensitet shumë të lartë. Ata shpesh mund të bëhen të dhunshëm, mund të qajnë, mund të shtrihen përtokë e nga reagimet më të ndryshme. Çfarë fshihet pas këtyre sjelleve? Si duhet të sillen prindërit? Si mund të menaxhohet situata?

Zemërimi dhe stresi

Një sjellje e  tillë e fëmijëve, sipas psikologëve tregon shprehjen e dy emocioneve: zemërimin dhe stresin. Gjuajtja e këmbës në tokë dhe e qara tregojnë një zemërim me intensitet të ulët, ndërsa dhuna fizike një intensitet më të lartë.

Sipas ekspertëve, të gjitha zemërimet, qofshin me intensitet të ulët ose të lartë, përfundojnë me një pikëllim nga ana e fëmijës, shtrirje në tokë që në vetvete nënkupton një dorëzim dhe nevojë për mbështetjen e prindit dhe fund të konfliktualitetit.

A janë normale zemërimet e fëmijëve?

Këto sjellje kontrollohen nga një zonë në hemisferën e majtë të trurit të fëmijës dhe janë shumë normale, sipas psikologëve. Kjo lehtëson mendimet e prindërve se fëmijët po sillen në mënyrë jo të natyrshme dhe se kjo është një sjellje e gabuar.

Reagimi i prindërve

Arsyet përse fëmijët bëjnë këto sjellje, janë 3: ata kërkojnë vëmendje, kërkojnë diçka konkrete (ushqim, lodër etj) ose duan t’i shmangen diçkaje. Psikologët thonë se në dy raste e para reagimi më i mirë i prindërve është t’i injorojnë sjelljet e fëmijëve, për t’u treguar se nuk do e arrijnë atë përmes këtyre sjelljeve. Ndërsa në rastin e tretë, kur fëmija përpiqet t’i shmanget një detyre apo rregulli duhet të punoni duke ia argumentuar për ta bindur përse duhet ta bëjë.

Lexo edhe: Zemerimi te femijet, shkaterrimtar ose inkurajues