Në ditën ndërkombëtare të sindromës down, biznesi publik duhet të ndryshojë perceptimin se çfarë janë të aftë të bëjnë këta fëmijë. Kur mu ofrua në fillim të karrierës të punoja në një shkollë me fëmijë me aftësi të kufizuara, nuk doja ta pranoja pasi nuk kisha dëshirë të punoja me fëmijë jo interaktiv dhe në ambiente që ngjasonin më shumë me pavione spitali, me kartela mjëkësore për çdo fëmijë.

Por pas 10 vitesh që punoj në “Three ways School”, jam shumë e lumtur që nuk rashë pre e paragjykimeve të mia, dhe vendosa të punoj me këta fëmijë. Do të doja kaq shumë që tu tregoja të gjithëve udhëtimin tim si dhe shkollën ku unë punoj.

Në ditën timë të parë të punës, drejtoresha e shkollës më thirri në zyrën e saj dhe më tha të shikoja nga dritarja oborrin pas shkollës. Mu duk një kërkesë e çuditshme, por që bëra durim se ku ajo donte të dilte. Ideja e saj qëndronte në ndërtimin e një kafeneje brenda territorit të shkollës. Kjo kafene do të ishte e veçantë, pasi aty do të punonin këta fëmijë.

Ai nuk do të ishte një vend ku do të mësohej, kafja do të ishte puna e tyre, aty ata do tu shërbenin njerëzve të tjerë, të huaj, njësoj siç u shërbehen klientëve kudo nëpër lokale. Sipas saj do të ishte një fillim i mirë për të ndihmuar këta fëmijë që të kishin një përgatitje pak më ndryshe për jetën.

Si një prind i 3 fëmijëve të shëndetshëm, nuk më kishte shkuar në mëndje se çfarë ndodhte me këta fëmijë pasi mbaronin shkollën. Pa një familje që t’i mbështeste apo pa një mundësi punësimi. Shumica e tyre, zbulova që përfundonin nëpër qendra sociale apo nëpër azile të kujdesit. Mikja ime më e shtrenjtë, e ka përjetuar këtë luftë me djalin e saj i cili kishte sindromën down. Tani ajo është një nga përfaqësueset më të mira të kësaj kauze.

1 në 50 persona në Britani vuan nga një paaftësi për të mësuar. Dhe vetëm 6% e tyre njihen nga adminsitratat lokale dhe janë të punësuar. Eshte një shifër e frikshme kur mendon se të rinj të shumtë, nuk kanë asnjë shpresë për tu punësuar, në mënyrë që të kenë një mundësi për të kontribuar në vijëmsinë e jetës së tyre.

Projekti ynë pas shumë sfidash ligjore, ekonomike dhe sociale arriti të formulonte diçka që do të mundësonte trajnimin e këtyre të rinjve, duke u mundësuar kështu një të ardhme më të sigurt punësimi dhe mirëqënieje. Pas shumë sakrificash arritëm të mblidhnim 550.000 paund, mjaftueshëm për të financuar projektin tonë. Shumë pak pas inagurimit të kafenesë, 6 nga studentët tanë kishin kaluar në inspektimin për higjienën, dhe ishin të trajnuar për të përballuar kërkesat e profesionit.

Të shihje emocionet që kalonin në fytyrat e prindërve të tyre ishte arritja më e madhe e këtij projekti. Pasi ata studentë u treguan krenarë për aftësitë e tyre. Në kafen “3 Cafe Kitchen” studentët shërbejnë ushqime të lehta dhe pije nga më të ndryshmet. Unë jam shumë krenare për faktin se këta fëmijë kanë mundësinë të zhvillojnë aftësitë e tyre komunikuese në një ambient që nuk është shkolla, në një ambient ku ata janë të barabartë me çdo person tjetër. Dhe jam krenare për faktin se femijët e mi mund ta shohin se çfarë është arritur me sakrifica dhe punë të rregullt. Gjithashtu shoqërisë i ofrohet një panorame krejt ndryshe e kesaj copëze te saj.

Lexo edhe: Sindroma down, kujdesi ndaj femijes
')}