Më pëlqen të jem nënë. Me të vërtetë. Është një ndjenjë  instinktive që e kam pasur gjithmonë së brendshmi dhe për fat të mirë më është plotësuar. Por unë gjithashtu kam dashur gjithmonë të jem e përmbushur edhe në aspekte të tjera përveçse si nënë. Kam dashur të ndihem e vlefshme edhe në punë, e dobishme, të mendoj me kreativitet për diçka përtej ndërrimit të pelenave apo gatimit dhe gjidhënies.

Dhe unë punoj.

Ka momente që ndihem në faj për këtë. Nuk është gjithmonë e lehtë t’i bësh të dyja rolet.

Fëmijët rriten shpejt dhe unë kam humbur disa prej momenteve të rëndësishme të rritjes dhe zhvillimit të tyre.

Unë dua të jem gjithmonë e pranishme për t’u kujdesur për fëmijët e mi.

Dua të jem gjithmonë e pranishme për t’i ngushëlluar sa herë janë të mërzitur.

Dua të jem unë ajo që i çoj të bëjnë aventura, t’i çoj në park, në fermë etj.

Dua të jem e pranishme për të bërë me ta gjëra të zakonshme të përditshme, t’i marr nga shkolla, t’i kujtoj të lajnë dhëmbët, t’i ndihmoj të gjejnë këpucët.

Dua t’ua mësoj unë mësimet e rëndësishme të jetës si përshembull si të jenë të sjellshëm, si të ndihmojnë të tjerët etj.

Dua të jem unë ajo që i ndihmon me detyrat.

Dua të jem unë ajo që i jep zgjidhje për problemet.

Dua të jem unë ajo që jep mendimin kur ma kërkojnë.

Dua të jem unë ajo që u jap ide të mëdha.

A janë të mundura të gjitha këto?

Po dhe jo!

Është e mundur sepse unë kam bërë zgjedhjen të punoj por edhe të shpenzoj kohë me ta.

Dhe jo sepse asnjëherë gjërat nuk janë të përsosura. Gjithmonë kur bëhet bilanci në çdo fushë do të ketë gjëra që mungojnë.

Por unë po u jap fëmijëve të mi shembullin e një nëne punëtore, dhe puna s’më ndalon t’i dua fëmijët më shumë se çdo gjë në botë. Unë do të jem gjithmonë aty për ta pavërësisht nëse jam në punë apo jo.

Lexo edhe: Leter per nusen e djalit