Bashkëshorti im dhe unë ishim në moshë të re kur vendosëm të martoheshim e të ndërtonim familje së bashku. Fillimisht qëndruam 3 vite pa fëmijë dhe ishin vitet që jemi argëtuar më shumë, dilnim çdo fundjavë dhe shijonim pasionet e lirinë tonë.

Pas lindjes së djalit, gjithçka ndryshoi. Në fakt unë e dija që duhet të përgatitesha për një jetë të re dhe ndryshimet filluan që në shtatzani. Vetë mënyra sesi po transformohej turpi im, përgatija për netët pa gjumë etj, ndërsa mendoj se tek burrat përshtatja merr më shumë kohë.

Në fillim djali im qante shumë. Unë përballoja gjithçka e vetme. Të qarat dhe ushqyerjen natën, kujdesin gjatë ditës, ndërrimin e pelenave, temperaturën, dhimbje te barkut dhe gjithçka tjetër.

Në jetën e tim shoqi nuk kishte ndryshuar asgjë, ai vazhdonte të dilte njësoj, t’i dedikonte kohë vetes, pasioneve e gjithçkaje, ndërsa me fëmijën merresha vetëm unë. U mbylla jashtëzakonisht shumë në vetvete, nuk shprehesha për asgjë dhe nuk i kërkoja aspak ndihmë.

Një ditë djali po qante më shumë se çdo herë tjetër. Ishte e pamundur të pushonte. Nuk dija ç’të bëja. Atë ditë për herë të parë i kërkova ndihmë bashkëshortit. Iu luta të mos largohej, por të qëndronte me mua por ai nuk e bëri. E kishte lënë të shkonte për peshkim dhe shkoi.

Nuk dija ç’të bëja. Ndihesha shumë keq dhe e vetme. Mora karrocën me djalin dhe dola shëtitje. Kuptova se martesa ime po shkatërrohej. Nuk po ia dilnim dot. Ndihesha shumë e zhgënjyer nga im shoq. Por pasi u qetësova pak, kuptova që edhe unë kisha një pjesë të fajit. Asnjëherë nuk i kisha treguar si ndihesha. Duhet të komunikoja më shumë me të dhe që nga ajo ditë kështu bëra.

Viti i parë ishte shumë i vështirë, por më pas ia dolëm të ndanim detyrat me njëri-tjetrin dhe kështu të dy krijuam hapësirë për veten, për të vazhduar të ndiqnim pasionet tona. Tashmë kemi 13 vite të martuar dhe kemi 3 djem. Në fillim mendoja se martesa ime do të dështonte por tani jam shumë e lumtur që nuk ndodhi.

Lexo edhe: Problemet e ciftit para se te behen me femije
')}