Lindja e një fëmije me të probleme të dukshme fizike apo përballja fillimisht me nevoja të veçanta të fëmijës, që mund të shfaqen pas lindjes sjellin tronditje të fuqishme psikike dhe shpirtërore tek prindërit. Kjo sjell jo vetëm zhgënjim dhe vrasje të ëndrrave prindërore për fëmijën që do të vinte, por edhe “paralizimin” e prindërve për momentin. Problemi i fëmijës shpesh i pengon ata të merren me gjëra të tjera apo të marrin vendime të arsyeshme.
Mangësitë fizike apo aftësitë e kufizuara të fëmijës janë tepër të vështira për t’u vënë re nga prindërit ( vetëm kur duken qartë që në lindje ) menjëherë pas lindjes.
Por si mund ta dallojmë një problem të fëmijës?
Me anën e një kontrolli mjekësor do të dallohen defektet në sistemin kockor si edhe defektet në organet e brendshme. Por, mjeku e ka të vështirë të dallojë problemet në zhvillimin psikomotor të fëmijës.
Kur prindërit ballafaqohen me një mangësi që fëmija shfaq, sidomos në sistemin psikomotor është normale që do të tronditen. Tronditja, trauma e këtij momenti, kur prindërit binden që fëmija i tyre është me aftësi të kufizuara, është tepër e madhe. Sidoqoftë, për kapërcimin e kësaj gjëndje tepër të vështirë, rekomandohet këshillimi me të afërm të familjes, miq të besuar dhe me specialistë ( mjekë, psikoterapistë, psikologë ).
Edhe pas të gjitha këshillimeve, i takon prindërve të marrin “vendimin” për të përcaktuar sjelljen ( qëndrimin ) ndaj fëmijës.
Pas kapërcimit të situatës shokuese të fillimit, shumë prindër mund të arrijnë në përfundimin se ëndrrat e tyre janë vrarë, se janë prindër të dështuar dhe se shtëpia e tyre tashmë është shkatërruar. Kjo situatë mund të bëjë që tek ata të lindë ndjenja e turpit ndaj prindërve të tjerë dhe xhelozia për bashkëmoshatarët e fëmijës.
Zakonisht prindërit e fëmijëve me aftësi të kufizuara e shikojnë të ardhmen e tyre të zymtë, sidomos gjatë momenteve kur i bëjnë një pyetje fëmijës dhe nuk marrin përgjigje. Gjithsesi, këto ndjenja dhe emocione janë normale, pasi për ta kjo është pjesë e periudhës së “zisë”, që e kalojnë shumica e prindërve me fëmijë me aftësi të kufizuara.
Për këta prindër është e rëndësishme që të kuptojnë se nuk janë të vetmit në “zi” apo të vetmit që mendojnë në këtë mënyrë. Ata duhet të dinë se kjo gjëndje do të kalojë.
Çfarë duhet të bëjmë?
Në fillim, por edhe më pas është e rëndësishme që prindërit e fëmijës me probleme të mbahen të informuar për gjendjen e tij, të jenë në kontakt me persona të cilët janë në të njëjtën situatë me ta, në mënyrë që ata të ndajnë eksperiencë me të tjerët, të kërkojnë ndihmë nga specialistët dhe më e rëndësishmja, të shprehin hapur ndjenjat duke bërë biseda të lira dhe të hapura me anëtarët e familjes.
Por, çfarë ndodh më pas?
Me kalimin e kohës ata do të fillojnë të ndihen më mirë, gjë që do t’i ndihmojë të përpiqen të bëjnë dicka më shumë për të ndihmuar fëmijën. Prania e një fëmije me nevoja të veçanta nuk është dhe nuk duhet parë si fundi i botës. Shumë familje që kanë fëmijë të tillë, janë bërë “të fortë”, e duan më shumë njëri tjetrin dhe ndihen më të bashkuar për shkak të kësaj vështirësie.
Vështirësitë e fëmijës i nxisin prindërit, por edhe pjesëtarët e tjerë të familjes të punojnë së bashku, ta ndihmojnë dhe ta duan njëri-tjetrin.
Shumë nga ato “tmerre”, të cilat shfaqen tek prindërit, kur kuptojnë se fëmija i tyre ka një problem në zhvillim, fillojnë të largohen dhe të mos shfaqen më kurrë tek ata. Ata fillojnë të kuptojnë se me gjithë sakrificat që u duhet të bëjnë për fëmijën, përsëri do t’ju mbetet kohë për miqtë, familjen, për plotësimin e nevojave dhe dëshirave të tyre.
Pas njëfarë kohe, shumë nga përkujdesjet dhe shërbimet për fëmijën, që fillimisht prindërve u duken si sakrifica, bëhen pjesë e jetës së tyre të përditshme.
Zhvillimi i një qëndrimi pozitiv të prindërve ndaj fëmijës me aftësi të kufizuara është shumë i rëndësishëm. Fëmija duhet gjithmonë të “ushqehet” dhe nxitet për të marrë një zhvillim sa më të mirë. Kjo ndonjëherë është më e vështirë për fëmijët me kufizime fizike, kryesisht kur bëhet fjalë për aktivitete fizike, por pavarësisht kësaj, së bashku prind-fëmijë duhet të kënaqen dhe të bëjnë ç’është e mundur për t’a bërë një aktivitet të caktuar sa më argëtues.

Lexoni edhe: Si ti flas femijes per personat me aftesi ndryshe?