Mackenzie Driscoll, 26 vjeçe, u diagnostikua me çrregullimin e bipolaritetit gjashtë vjet më parë. Kështu, ajo ka mësuar të menaxhojë punën, jetën e përditshme, situatat sociale me një sëmundje që jo vetëm është e padukshme, por edhe shumë e paragjykuar.

Rrëfimi i 26-vjeçares

Unë kam pasur një betejë të gjatë me shëndetin tim mendor. Që kur mund të mbaj mend, kam qenë gjithmonë në ankth dhe kam përjetuar vazhdimisht simptoma të depresionit dhe çrregullim obsesiv kompulsiv (OCD). Megjithatë, kurrë nuk kam kërkuar ndihmë profesionale.

Por gjatë vitit të kolegjit kur isha 18 vjeç, gjërat filluan të përkeqësoheshin shumë. Kam pasur mungesë motivimi. Nuk mundesha të gjeja energjinë.

Në atë kohë, kisha shteruar. Dilja nga shtrati vetëm për mësim dhe për të ngrënë. Kisha edhe mungesë përqëndrimi. Truri im ishte në shumë vende në të njëjtën kohë, saqë ishte shumë e vështirë për të studiuar, gjë që ishte problem. Mami më ka inkurajuar të shkoj tek një terapist dhe mora antidepresantin tim të parë.

Pastaj më filloi një gjendje jo normale, mund të rrija një javë pa gjumë dhe një javë tjetër të bija në letargji. Nuk doja kontakte me njerëz dhe as nuk kujdesesha për veten.

Vuaja aq shumë saqë më dukej sikur nuk isha unë nën lëkurën time. Sikur po shpërtheja. Dëshpërimisht, prindërit më gjetën një psikiatër të mirë.

U diagnostikova, por vuaja sërish

Ai më diagnostikoi me çrregullim bipolariteti dhe fillova të merreja disa ilaçe. Ishte e vështirë të vazhdoja me kombinimin e tyre, sepse më dhanë shumë efekte anësore. Pas disa kohësh u riktheva në shkollë. Por, përjetova një rënie drastike sepse dy miqtë e mi më të mirë humbën jetën në një aksident. Gjithë kjo kohë kaloi me terapi të vazhdueshme.

Jeta e përditshme e një personi biplolar

Një nga vështirësitë më të mëdha është menaxhmi i ilaçeve, pasi duhet të marr rreth 3-4 në të njëjtën kohë.

Një tjetër problem është se më thahet goja shumë shpesh dhe duhet të mbaj një shishe ujë gjithmonë me vete.

Jo gjithmonë mund të marr leje nga puna, kështu që detyrohem të punoj me dhimbje të tmerrshme koke ndonjëherë, ose probleme të tjera.

Një sëmundje që nuk e sheh askush

Vështirësia më e madhe e kësaj sëmundjeje është se nuk e shikon askush, nuk është e dukshme dhe gjithë beteja bëhet vetëm. Një nga mënyrat që më ka ndihmuar shumë të përballoj gjendjen time ka qenë aktiviteti fizik, të cilin përpiqem ta ndjek rreth katër herë në javë.

Ndarja e historisë

26-vjeçarja e ka bërë historinë e saj publike, me qëllim që njerëzit të ndërgjegjësohen për këtë sëmundje dhe t’u vijë në ndihmë personave të tjerë që vuajnë prej saj.

Lexo edhe: Keqtrajtimet në një moshë të vogël rritin rrezikun e çrregullimeve mendore