Gjinekologia ime ishte e bindur që do të më bënte gati për të parë bebin tim. Ajo u sigurua që gjithçka ishte në rregull me mua dhe të mërkurën në darkë më çoi në departamentin e lindjes. Duhet të shkoja tek ky departament pasi gjendja ime shëndetësore ndryshonte nga shëbimet mjekësore që ofronte departamenti i paslindjes (rikuperimit).

Mjekët më kishin dhënë hidrokodon (qetësues) për dhimbjet, dhe më në fund nuk po merrja më Dilaudid (qetësues më i fortë). Dhe ky ndryshim i vogël në kartelë bëri një ndryshim thelbësor për organizmin tim. Më në fund arrita të “zgjohesha” dhe të ndieja uri.

Sapo isha sistemuar në dhomën time të re, infermieret më sollën vogëlushen në mënyrë që të takoheshim për herë të parë.

Gjithçka që mund të bëja ishte të qaja. Më në fund po kuptoja që i kisha mbijetuar asaj ndërhyrje. Madje munda të ushqeja edhe Ivy-n për herë ta prë, dhe pse kisha frikë si do të shkonte, ajo u tregua një kampione e vërtetë.

Në ato momente dhimbja filloi. Në fillim nuk po e kuptoja se çfarë po ndodhte, por kisha kriza të mëdha. Qetësuesit nuk po bënin asgjë për të më ndihmuar, dhe mezi po merrja frymë. Kuptova që organet e mija kishin filluar të zgjoheshin dhe të nisnin përsëri funksionin e tyre. Unë ndihesha e fryrë dhe dhimbja e gazrave të bllokuar po bëhej e padurueshme.

Mjekët më këshilluan që duhet të lëvizja, kështu që nisa të endesha nëpër spital. Në fillim arrita të shkoja deri tek tualeti brenda në dhomë, por në fund të javës mund të shikoja vogëlushen time pa pasur nevojë për ndihmë.
Të premten po provonim se si do të ambjentonim Ivy-n me karrigen për sediljen e makinës, gjë që nuk është normale për një foshnjë të lindur parakohe. Por ajo u tregua dhe njëherë një kampione e vërtetë, dhe na tregoi se ishte gati për të shkuar në shtëpi.

Të shtunën unë u zgjova më energjike dhe arrita të bëja dush, mund të lëvizja nëpër shtëpi, madje mund të ndërroja edhe pelenat e bebushes time.

Gjithçka po shkonte mirë, deri kur erdhi takimi me mjekët për të hequr penjtë. Ata i hoqën dhe vendosën ngjitësat kirurgjikalë në mënyrë që të lejonin plagën të mbyllej vetë. Kur u ula për të veshur këpucët, plaga ime u hap, ngjitësat kirurgjikalë u shkulën dhe çanta e katereit u ça. Infermierët dhe mjeku më erdhën menjëherë në ndihmë dhe më dërguan në shtëpi bashkë me një infermiere që do të më rrinte me në derisa plaga të ishte e shëruar totalisht.

Mu nevojitën 8 javë që plaga të rimbyllej dhe unë të rinisja aktivitetet e jetës së përdithsme. Por pas 9 muajsh kur shoh vogëlushen time, mendoj që ja vlejti shumë gjithë ajo dhimbje.

Lexo edhe: Ja cfare kuptova pasi u largova per 3 dite nga bebi im…Historia e nje nene

Sorry, there are no polls available at the moment.

')}