Fëmijët kanë nevojë të ndihmohen dhe mbështeten për të përballuar pikëllimin që ndiejnë kur njëri nga prindërit ndahet nga jeta. Prindi që ka mbetur është zakonisht personi kryesor që duhet t’i japë fëmijës ndihmën dhe mbështetjen e nevojshme, megjithatë në këto raste prindi që jeton është i përfshirë edhe vetë në një proçes të madh pikëllimi dhe humbje për bashkëshortin apo bashkëshorten dhe ka nevojë për mbështetjen e të afërmve, miqve, familjarëve të tjerë.

Reagimet e fëmijëve janë të ndryshme në varësi të moshës së tyre. Për fëmijët e moshës: 

• 0-2 vjeç. Vdekja e prindit nuk mund të kuptohet nga fëmijët e kësaj moshe. Megjithatë, fëmija do të vërejë mungesën e tij apo të saj dhe do të reagojë emocionalisht. Edhe një foshnje madje mund të shfaqë shenja nervozizmi, të qajë, mund të ndryshojë mënyrën e të ushqyerit, mund të shfaqë probleme të tretjes dhe dhimbje barku.
• Për fëmijët e moshës 2-3 vjeç. Në moshën dy vjeç, fëmijët arrijnë të kuptojnë nëse pjesëtarët e familjes janë prezent ose nuk janë dhe i kërkojnë ata. Në këtë moshë ata e kërkojnë prindin që nuk jeton dhe janë të pikëlluar për mungesën dhe humbjen e tij. Fëmijët në këtë moshë e kuptojnë se prindi nuk po vjen, se nuk është midis tyre, e të tjera si këto. Këta fëmijë kanë nevojë për një mjedis të sigurt dhe të qëndrueshëm. Mundohuni të mbani një regjim të rregullt për ushqimin dhe gjumin e fëmijës. Ata kanë nevojë për vëmendje dhe dashuri. Nëse jeni të shqetësuar në lidhje me sjelljen e fëmijës tuaj, flisni me mjekun ose specialistët e tjerë.
• Për fëmijët e moshës 3-5 vjeçare. Të kuptuarit e vdekjes për fëmijët e kësaj grupmoshe është ende i kufizuar. Fëmija është mësuar të qëndrojë larg nga prindërit, pasi qëndron në çerdhe apo kopsht, në shtëpi, por ata janë të sigurt se prindërit do të kthehen dhe do të jenë së bashku në pjesën tjetër të ditës. Në rastet kur njëri prind është ndarë nga jeta, modelet e sjelljes dhe qëndrimet e të gjithë anëtarëve të familjes mund të ndryshojnë. Fëmija mund të shfaqë probleme të zorrëve, aparatit tretës, dhimbje stomaku, dhimbje koke, skuqje, shpërthime inati, rebelime, padurim ose mund t’i rikthehet zakoneve të fëmijërisë (të thithë gishtin ose të kapë batanijen, etj). Ata papritur mund të kenë frikë nga errësira, mund të jenë të trishtuar, të zemëruar, të kenë ankth, të qajnë vazhdimisht. Është e rëndësishme të bisedoni me mësuesen e fëmijës në çerdhe apo në kopësht në mënyrë që ata mund të tregohen të kujdesshëm ndaj ndonjë problemi që fëmija mund të.

Ata do të pyesin vazhdimisht se kur do të vijë mami apo babi. Ata mund të fillojnë të mendojnë se diçka që ata kanë bërë ose nuk e kanë bërë mund të ketë shkaktuar vdekjen, për shembull, ngaqë ata nuk i kanë dhënë mamit apo babit një lodër, vizatim, dhuratë, etj. Kjo mënyrë të menduari tregon se fëmijët kanë nevojë të sigurohen se vdekja e prindit nuk ka ndodhur për këto arsye që ata mendojnë. Fëmijët kanë nevojë të sigurohen se ata do të jenë nën kujdesin e prindit tjetër dhe familjarëve, se pavarësisht kësaj që ka ndodhur ata do të jenë së bashku me pjesën tjetër të familjes si edhe kanë nevojë të kuptojnë se prindi tjetër është me ta, se do luajnë së bashku, do pushojnë, do bëjnë gjera të bukura e të gëzuara.

 

')}