U rrita në një familje tradicionale italiane që e donte ushqimin. Për ne, diçka si makarona me salcë të kuqe ishte vetëm një vakt i zakonshëm i përditshëm. Ishin gjithashtu vitet ’90 -ta,  jo aq të shëndetshme për një epokë si kjo në të cilën jetojmë tani.

Për më tepër, nëna ishte një nënë beqare dhe nuk kishim shumë para. Pra, bëmë më të mirën mundëm, por për fat të keq, duke pasur parasysh rrethanat, nuk kemi pasur luksin që t’u japim përparësi ushqimeve të shëndetshme. Më shumë konsumonim ato që mund të përballonim, sesa ato që ishin të shëndetshme.

Jam mësuar me atë mënyrë jetese dhe kam qenë mbipeshë për vite me rradhë.

Së pari kuptova se kisha një problem kur isha rreth 7 vjeç. Ishte Halloween dhe isha veshur si Princesha Jasmine e Aladinit. Nëna ime takonte një djalë në atë kohë dhe kur më pa me kostum tim, ai tha se unë isha “shumë e trashë” për të qenë Jasmine. Aty filloi e gjitha.

Menjëherë pas kësaj, komentet filluan të vinin nga familja ime. Nuk ishin brutale kur isha e vogël. Fillimisht më thoshin “Ndoshta duhet të bashkohesh me një ekip sportiv” ose “Ndoshta duhet të pish më pak pije energjike”. Por, ndërsa unë rritesha, edhe komentet u rritën në mënyrë progresive. “Askush nuk do t’ju pëlqejë ndonjëherë”. “Nuk do të gjesh kurrë burrë.””Ti nuk do të bësh karrierë, sepse askush nuk dëshiron të punësojë një person të shëndoshë”.

E vërteta është se kur je fëmijë, nuk mund ta kontrollosh atë ha. Unë nuk mund të dilja në dyqan dhe të blija ushqimin tim. Kishte një mungesë të madhe përgjegjësie për pjesën e familjes sime. Ata më fajësuan për gjithçka duke thënë se nuk mund ta kontrolloja ushqyerjen time, por ishin ata që më jepnin ushqime të pashëndetshme që më bënin të fitoja peshë.

Komentet e tyre më shkaktonin depresion. Por familja ime kurrë nuk ka qenë shumë mbështetëse kur është fjala për shëndetin mendor. Ata mendojnë se gjëra të tilla si depresioni janë vetëm justifikime për të qenë dembel. Kështu që, kur rashë në depresion, më thanë se isha “dembele” ose “nuk po përpiqesha mjaftueshëm”.

Në atë kohë, unë besoja gjithçka që ata thoshin. Besoja se nuk do të gjeja kurrë një burrë apo nuk do të kisha një karrierë, dhe kurdo që kisha një marrëdhënie që nuk funksiononte ose më refuzonin në ndonjë vend pune, fajësoja veten. Fajësova peshën.

Maksimumi im ka qenë 109 kilogramë. U përpoqa të humbisja peshë, por në të vërtetë po e bëja për të ndaluar komentet e familjes sime. Tentova shumë mënyra, por asgjë nuk funksionoi sepse unë nuk po e bëja për vete.

Kjo ndryshoi kur kuptova se isha afër zhvillimit të sindromës së vezores policistike dhe isha gjithashtu para-diabetike. U ula dhe bëra një bisedë me veten.

Atëherë fillova të bëj kirurgji për humbje të peshës. Përfundimisht vendosa se ishte gjëja e duhur për mua, dhe kam kërkuar që mjekja ime të më referojë për procedurën. Por ajo ma mohoi. Ajo e dinte se sa e rënduar ishte gjendja e familjes sime, dhe më këshilloi që duhej të shkoja në terapi për të paktën gjashtë muaj para se të vendosnim ç’do bënim. (Unë e di, mendova se kirurgjia ishte mënyra më e lehtë, por është një angazhim i madh që kërkon një mendje dhe përkushtim të qartë dhe të fokusuar.)

Unë do të jem e sinqertë, në atë kohë, nuk isha e lumtur që nuk më drejtoi menjëherë në kirurgji. Por tani e shoh se kjo ishte gjëja më e mirë që ajo bëri ndonjëherë për mua. Nëse nuk do të ishte për terapinë, unë kurrë nuk do të kisha mësuar se si t’i identifikoja problemet e mia dhe më pas të filloja t’i shëroja ato. Unë kurrë nuk do të kisha mësuar se unë nuk mund ta ndryshoj familjen time, por unë mund të krijoj kufij me ta.

Kur mjekja e pa progresin që kisha bërë, më foli për kirurgjinë. I kam kërkuar një nga mikeshave të mia të vijnë me mua në spital, sepse vendosa të mos i tregoj familjes sime rreth procedurës. Pastaj, në shtator të 2017, kisha një gastrektomi vertikale, që do të thotë se një pjesë e madhe e stomakut tim u hoq. Unë kam mbetur me një stomak shumë më të vogël që më bën të ndihem e ngopur pas ngrënies në sasi shumë të vogla.

Ndërsa haja më pak, humbja peshë. Por nuk është aq e lehtë sa tingëllon. Unë gjithashtu duhej të ndryshoja ata që haja dhe të ndiqja planin e rreptë të dietës që më dhanë mjekët. Më thanë se mund të prisja që të humbja rreth 70 kilogramë, por pak më shumë se një vit pas operacionit, kisha humbur shumë më tepër. Nuk mund ta besoja.

Por, humbja e peshës më shumë se sa pritej, pati pasojë rrudhosjen e lëkurës. Është shumë e pakëndshme, dhe është një vrasës i vërtetë i besimit. Ndonjëherë kur shihem në pasqyrë, ende e shoh veten time të vjetër. Gjithashtu më pengon që të dal në takime. Vetëm mendimi për t’i shpjeguar dikujt pse trupi im duket kështu.

Megjithatë, është 100% e vlefshme. Më mirë të kem lëkurë të rrudhosur sesa të mbaja aq shumë kilogramë brenda trupit tim.

Kohët e fundit kam filluar të mbledh para për operacion për të hequr lëkurën e varur. Unë e kam pranuar trupin tim dhe kam mësuar ta pëlqej pavarësisht lëkurës, por unë mezi pres që të lirohem nga tundja e vazhdueshme e kësaj lëkure që varet. Unë isha gjithashtu mbipeshë që kur isha fëmijë, kështu që nuk kam asnjë ide se çfarë do të thotë të kesh një trup normal dhe jam e gëzuar që ta përjetoj këtë.

Për këdo tjetër që po kalon këtë që kam kaluar unë, përpiquni të shmangni mendimet e njerëzve të tjerë sa më shumë që mundeni. Vetëm për shkak se nëna ose miku juaj nuk e mbështesin kirurgjinë, kjo nuk do të thotë se nuk është vendimi i duhur për ju. Mos harroni se në fund të ditës, ju jeni personi që duhet të jetojë në trupin tuaj. Ju duhet të gjeni lumturinë tuaj.