“A ke fëmijë?”- më pyeti estetistja e thonjve. “Po”, – u përgjigja me hezitim, duke ditur pyetjen e tmerrshme që do të vinte më pas.
“Sa ke?”
“Tre” iu përgjigja, edhe një herë duke ditur se çfarë do të vinte më pas.
“Sa vjeç janë ata?”
“4, 2 dhe 3 muajsh” u përgjigja siç bëj zakonisht, duke thënë moshën që do të kishte Milo.
Pastaj pason përgjigja tipike e vetullave të ngritura, pamja e befasisë dhe komenti i tillë “uau i paske duart plot” ose “sa e zënë duhet të jesh!”.
“Eh, poo ….” përgjigjem unë, ndërsa zëri më venitet në heshtje.
“Por unë nuk jam dhe aq e zënë” mendoj me vete. Të paktën jo e zënë ashtu siç do të doja të isha. Ndonjëherë, më duket sikur pikëllimi i humbjes së një fëmije është më lodhës sesa rritja e fëmijëve këtu në tokë. Jam gjithmonë e lodhur, pa marrë parasysh se sa fle. Irritohem lehtësisht dhe nuk kam shumë durim. Edhe momentet e lumtura janë të trishtuara sepse do të doja të ishte këtu në ato momente. Unë do të jepja gjithçka që fëmijët e mi të rriteshin së bashku.
Natën e kaluar isha krejtësisht mirë, duke mbajtur dhe kujdesur për Lu-në. Pastaj krejt papritur, mendja më shkoi në atë natë pikëlluese kur djali im i parë, i vogli im nëntë muajsh u diagnostikua me leuçemi. E mbaj mend në mënyrë perfekte. Jo vetëm që mendja ime kujton dhimbjen, por edhe trupi im e kujton dhe mbyllet.
Disa netë më parë dolëm shëtitje në mbrëmje dhe pamë perëndimin më të bukur të diellit e menduam për djalin tonë të çmuar. Mundohem të kujtoj këto momente dhe të kuptoj shenjat që më jep se ai është afër. Edhe një ditë më pranë teje, Milo”.
Lexo edhe: Depresioni më bën të ndihem e huaj para vetes sime
Për të lënë një koment ju duhet të jeni regjistruar Identifikohu