Nënat nuk e kanë kurrë dhuratën që duan sepse kanë lindur jo për të marrë por për të dhënë, jo për paqe por për të qenë strehë dhe rehati. Babagjyshi i Vitit të Ri na tradhëtoi edhe këtë vit!
Nënat nuk e kanë dhuratën që dëshirojnë, atë që nuk mund të mbështillet dhe që nuk mund të preket e shihet por që të gjithë e dëshirojnë.
Çfarë është ajo që nënat kërkojnë me kokëfortësi dhe dëshpërim?
Çdo Krishtlindje, në zemrën e një nëne nuk banon asgjë përveç kësaj dëshirë, megjithatë paqja jonë kurrë nuk duket e mjaftueshme. Thjesht pak më shumë qetësi dhe pak më shumë zemër. Nëna është ajo që mirëpret madje mendimet dhe frikën më të thellë, katalizon ankthet në këmbim të përkëdheljeve, jep strehim dhe shpërndan siguri. Por, edhe pas Krishtlindjeve, nëna e gjen veten shpesh vetëm, të lodhur me shtëpinë përmbysur dhe shumë gjëra për të rikuperuar. Nënat nuk e kanë kurrë dhuratën që dëshirojnë por edhe këtë Krishtlindje kanë lejen e të gjithëve për të ruajtur kujtime. E them kryesisht për veten, dhurata jomateriale që gjithmonë dëshirojmë ndoshta ende atje, në sirtarin e dëshirave është ende i pazgjidhur dhe në pezull. Pse nënat nuk kanë kurrë mjaftueshëm qetësi?

Elena e Trojës lufton për pavarësinë e saj, për sa kohë që figura e saj mbetet e vështirë, i mbivendoset me një çmim të shtrenjtë të shfaqurit si një tradhëtare, e paaftë për të dashur madje edhe vajzën e saj, skllave e pasionit e dhe varfër me mëshirë.
Pavarësisht gjithçkaje ajo theu një sistem në të cilin gruaja ishte e dhuruar.
Gjatë shekujve, të shumta kanë qenë gratë që si dashi kanë thyer muret e traditave seksiste dhe kanë luftuar kundër meshkujve dhe institucioneve në afirmin të vlerave të grave.
Madje edhe Maria, nëna e Jezusit, është një heroinë e femrave, emblemë e mirëkpritjes, dedikimit, të betimit ndaj fëmijës dhe dashurisë së pakushtëzuar që pason.
Në 900-tën më të afërt, Frida Kahlo, e bija e revolucionit meksikan portretizoi forcën e gruas përtej sharmit dhe bukurisë së saj. Ndërsa Rosa Parks, një aktiviste amerikane e lëvizjes për të drejtat civile të popullsisë afro amerikane, imponoi praninë e saj në autobuzët e rezervuar për të bardhët që nuk pranuan të hiqnin dorë nga vendi i saj në kërkesë të një barazie përtej ngjyrës së lëkurës, racës dhe seksit.
Këto gra, dhe do të kishte shumë e shumë të tjera për t’u treguar, duken si të gjitha ne dhe janë të gjitha dëshmi të ndryshme të asaj dhurate që nuk mund ta marrim kurrë. Ne nënat nuk mund të kemi paqe të pakushtëzuar sepse jemi zjarri në të cilin digjen frikërat e botës, ankthet e familjes.
Epo, nuk ka rëndësi të kesh paqe, është më e rëndësishme të japësh paqe, të japësh rehati dhe të jesh strehë! Disa ndjesi janë të natyrshme në qenien tonë. Nëse ne kemi lindur për të mirëpritur të lartën, është e pashmangshme që pritja e fëmijëve dhe e jetës së tyre, e burrave dhe e jetës së tyre, si e të dashurve tanë, ashtu edhe e jetës së tyre, do të thotë të kalojmë një ngarkesë mendore të fortë dhe imponuese për të menaxhuar çdo ditë.