Më mungon burri im.
Duket e pabesueshme që unë e them këtë, sepse ne e kalojmë pjesën më të madhe të kohës bashkë, e megjithatë ai më mungon.
Më mungon edhe kur lëvizim nga kuzhina në dhomën e gjumit, kur shkojmë në udhëtime apo kur dalim për të bërë pazar.
Më mungon vallëzimi ynë i parë si të dashuruar e tashmë vallëzojmë me fëmijët tanë nëpër këmbë.
Me mungon ai.
Më mungojnë takimet tona të para, mënyra si më shikonte si diçka delikate e të brishtë që duhej trajtuar me kujdes. Ishte hera e parë që e shihja veten të trajtohesha me aq delikatesë.
Më mungojnë darkat në restorante me një ndriçim të zbehtë qirinjsh, kur na dukej se universi ishte zvogëluar në hapësirën mes nesh, kur bënim plane për të ardhmen.
Po sot?
Sot, ai i sheh fëmijët tanë.
Sot ne shtrihemi në një shtrat, me një fëmijë apo dy të ngatërruar mes nesh, dhe tani na duket sikur universi është zgjeruar dhe përshtatet që të gjashtë ne të jemi mirë dhe rehat.
Sot, ne nuk planifikojmë për të ardhmen, jo se nuk kemi dëshirë, por sepse e duam kaq shumë të tashmen tonë.
Pra, po, më mungon burri im, njësoj si më mungon vetja ime kur isha më e re, ose trupi im para se të bëhesha me fëmijë.
Më mungon djali me të cilin u martova, por kjo që kam tani është edhe më e mirë.
Lexo edhe: Nena leter per bashkeshortin pasi lindi femijen
Për të lënë një koment ju duhet të jeni regjistruar Identifikohu