Unë po gatuaja darkën mbrëmë kur, fëmija im 10-muajsh filloi të ulërinte në këmbët e mia ashtu siç filloi të ziejë uji i makaronave. Ai u përplas rreth e rrotull dyshemesë së kuzhinës pas meje, duke ndjekur këmbët dhe duke qarë.

3-vjeçarja ime u bashkua aty, duke pyetur vazhdimisht se kur do të bëhej darka. “Jam e uritur!”

Duke admiruar aftësinë e mushkërive të djalit dhe këmbënguljen e vajzës, hodha një kuti makarona në ujë. Menjëherë, mendova për netët që nëna ime kthehej në shtëpi nga puna e rraskapitur, por prapë arrinte të gatuante darkën çdo natë.

Si e bëre? Dua ta pyes. Unë jam një nënë që rri në shtëpi dhe ka ditë që as nuk mund të merrem me të gjitha këto. Seriozisht, si e ke bërë këtë pa e humbur kurrë kontrollin?

Unë ende mund t’i kujtoj mimikat e nënës sime kur na qortonte duke thënë: “Nëse nuk ju pëlqen, mos e hani”.

Doja të merrja telefonin dhe ta telefonoja mes kaosit.

Ajo do të qeshte me zhurmën e ulërimave të djalit tim, të kombinuara me kënaqësinë e vajzës sime për të biseduar me gjyshen. Dhe pastaj ajo do të ndante disa sekrete magjike të mëmësisë që vetëm ajo mund të më dhuronte, duke bërë më të mirën vetëm me disa fjalë.

Me atë një telefonatë të parëndësishme, ne do t’i shtonim një shtresë më të thellë lidhjes sonë nënë-bijë: Nëna ime do të ishte e kënaqur të kuptonte që vajza e saj tani vlerëson sakrificat që ajo bëri dikur.

Por nuk mund ta bëj atë telefonatë.

Ajo vdiq papritur gati një dekadë më parë, nga kanceri. Ajo kurrë nuk e ka takuar burrin tim, nuk i ka takuar kurrë fëmijët e mi. Asnjëherë nuk më ka parë si një grua, e pavarur nga krahët e saj.

Vdekja e saj më la një vrimë të madhe në zemrën time. Dhe, pavarësisht se sa vjet kalojnë, vrima nuk bëhet më e vogël pasi njerëzit ndonjëherë më thonë se do të ndodhë kështu. Jo. Kam mësuar se me kalimin e viteve largohem nga zbrazëtia, deri sa të duket thjesht një pluhur në horizont, i dukshëm vetëm kur e kërkoj.

Unë e gjeta veten duke e kërkuar atë më shumë pas lindjes së fëmijës tim të parë, dhe aq më tepër pas lindjes së të dytit. Unë e bëj udhëtimin e dhimbshëm përsëri në skajin e kanionit më shpesh tani që kam fëmijë. Zakonisht kur ndjehem e vetmuar në mëmësinë time.

Duke qëndruar atje në një izolim të plotë, unë shikoj nga boshllëku, ngel pa frymë dhe e pakënaqur nga fakti që nuk kam nënën time për të folur. Unë nuk jam në gjendje të angazhohem me të si një bashkëmoshatare imja me nënën, të ndaj me të kuptimin tim të ri për atë që do të thotë të jesh grua pasi të kesh lindur fëmijë.

Dua ta falënderoj për sakrificat që ajo bëri. Dua ta shikoj në sy dhe t’i them se vlerësoj çdo vakt që ajo bëri për ne, çdo ngarkesë lavanderie që bënte, çdo orë që punonte jashtë orarit dhe çdo herë që i bënte gjërat në rregull si “Nënë Magjike”.

Dëshiroj që fëmijët e mi ta njohin atë, të ndiejnë ngrohtësinë e një përqafimi prej saj: krahët e fortë me lëkurë të butë dhe aromën e flokëve të saj të butë.

Nëse ajo do të ishte këtu, e kuptoj që ne nuk do të pajtoheshim për gjëra të caktuara. Stilet e prindërimit dhe vendimet për ushqimin dhe punën. Do të kishim qasje të ndryshme për të disiplinuar. E di që ajo do të merrej me nervat e mia, duke dhënë këshilla të padëshiruara.

Por këto gjëra duken të parëndësishme në krahasim me ato që do të përfitoja nga familjariteti i pranisë së saj të guximshme kur jam në gjendjen time më të keqe — duke qarë e shëmtuar në jastëkun tim me rraskapitje dhe zhgënjime në fund të një dite të gjatë, apo të pasigurt se si të vazhdoj me një situatë sfiduese.

Ndonjëherë kjo nënë e lodhur dëshiron të motivohet përsëri.

Ndonjëherë jam në gjendje të kujtoj se ajo është brenda meje, së bashku me të gjitha gratë e tjera që erdhën para saj. Ajo është pranë meje, pikërisht atje në atë kuzhinë duke parë dy fëmijë që ulërijnë të dëshpëruar për dashurinë e nënës së tyre.

Ndaloj gatimin dhe përkulem të marr secilin prej tyre në krahët e mi. “Unë ju dua”, ju them në vesh, duke gëlltitur zhgënjimin tim dhe duke ditur në thelbin tim, sepse humba nënën time kaq befas, saqë gjithçka që kemi është vetëm e tashmja.

Vdekja e nënës sime më detyron të ushqej këto kujtime të vogla, të bëra në dyshemenë e kuzhinës në krahët e një nëne, sepse ato janë ato që qëndrojnë brenda jush me kalimin e kohës, ato që mund t’i ndjeni. Ato që mund t’i mbani me vete, pavarësisht sa larg apo afër jeni.

Lexo edhe: Për çfarë kanë nevojë më shumë nënat e reja? Për nënën e tyre