Ishte prill! Kishin filluar të çelnin zambakë gëzimi në zemrën time. Ishte muaji që më mësoi se brenda meje shpërndante rrahje zemre një qenie shumë shumë e vogël, një qenie sa e panjohur aq edhe e dashur njëkohësisht. Nuk dija si ta gëzoja, si ta ndjeja këtë dhuratë, por çuditërisht shpërtheja në buzëqeshje vetëm nga ideja që dikush që do të ishte shumë i shtrenjtë për mua, po rritej brenda meje dita-ditës. Kështu fillova të kujdesem më shumë për veten, të haja edhe kur nuk kisha oreks fare, edhe kur të përzierat shpeshtoheshin dhe bëhesha e këputur.
Në muajin e tretë të shtatzanisë, pas një udhëtimi të gjatë kur kthehem në shtëpi papritur shikoj që më fillon një hemoragji. U tremba për vdekje. Unë kurrsesi nuk mund ta humbisja qenien time të vogël, nuk mund ta humbisja atë lumturi ende të pashijuar mirë. Shkoj menjëherë në spital dhe zemra padyshim që u lumturua kur pashë që ajo krijesë aq e vogël ndodhej sërisht ty ku unë dëshiroja, brenda meje.
Ishte e vështirë që duhet të rrija disa ditë vetëm në shtrat pa lëvizuar fare, ishte stresi më i madh që nëse çohesha qoftë edhe për në tualet mund të bëja diçka që të lëndoja qenien që po rritej brenda meje. Por ditët kaluan dhe shtatzania mori mbarë. Erdhi dita kur do mësonim për gjininë e bebit. Çfarë dëshiroja vallë të ishte? Vajzë apo djalë? As vetë se dija. Si mund të mos e doja çfarëdo që të ishte. Ishte një jetë brenda meje, ishte mrekullia që të gjithë presin. Marrim lajmin që bebi jonë ishte një vajzë, madje shumë mistrece sepse kishte filluar të gjuante aq fort sa dukej sikur donte të dilte jashtë që në muajt e parë. Mezi prisja çdo herë tjetër derisa të vinte vizita e radhës të dëgjoja rrahjet e zemrës së vogël, të shihja në ekran lëvizjet e këmbëve dhe duarve aq të vogla.
Më dukej sikur nuk e shijoja mjaftueshëm çdo moment, doja të bëja gjithmonë diçka më shumë, diçka që dhe ndoshta ta fotografoja për ta ruajtur si kujtim. Muajt kaluan dhe dhjetori i shumëpritur i 2014-ës erdhi shumë shpejt. Ishte ora 8 e mbrëmjes, 5 dhjetor. Ato shkelmimet përkëdhelëse që kisha ndierë 9 muaj me radhë po shtoheshin më tepër sesa duhej, sikur po shtohej forca e këmbëve të vogla që filluan të më tregojnë se duhet të përgatitesha për dhuratën më të bukur që vetëm Zoti mund të ma bënte. Por mendoja pse kështu të nisin dhimbjet e lindjes?
Jo se nuk do lind sot, kalonin minutat dhe dhimbjet u bënë përnjëherësh shumë të forta dhe të padurueshme. Më flihej shumë gjumë, fillova të ndihesha e lodhur, isha pa ngrënë, thoja jo nuk mund të lind, nuk kam fuqi. Edhe tentoja të flija, por dhimbjet ishin në çdo pesë minuta. Çohem bëj një dush edhe filloj kreh dhe pastroj flokët për të humbur mendjen nga dhimbjet. Pak për të qeshur por e kam bërë vërtet.
Në orën katër të mëngjesit nuk po duroja dot dhe nisemi drejt maternitetit. Më thanë që nuk isha ende gati për lindje, duhej të prisja dhe disa orë. Kthehem në shtëpi dhe dy tre orë të tjera kaluan, shkoj sërisht në spital sepse nuk mundesha më të duroja.
Sërisht duhej dhe pak kohë që të fillonte lindja, mesa dukej ishte më e vështirë sesa e mendoja. Kaloi edhe nje orë dhe një dhimbje tmerrësisht shumë e fortë më bëri të bie përnjëheresh në gjunjë pa fuqi. Futem në sallën e lindjes edhe dhimbjet ishin më të tmershme minutë pas minute. Ishte ora 10 kur dëgjova të qarën e parë të së voglës sime. E mora në krahë, edhe është e pabesueshme sesi çdo lloj dhimbje u zhduk me magji, tashmë kisha lumturinë në duar, kisha gjithë botën time në duar, edhe zemra sa s’më plasi nga lumturia.
')}
Për të lënë një koment ju duhet të jeni regjistruar Identifikohu