Përshëndetje e dashura ime, fëmija im i vetëm. Të dua kaq, por kaq shumë.

Gjatë gjithë muajit të parë të distancës sociale të familjes sonë – e cila në rastin tonë ka qenë kryesisht vetë-karantinim ti je përshtatur jashtëzakonisht me shumë ndryshime.

Ke kaluar nga të qenit gjithë ditën me bashkëmosharatë, në qëndrimin vetëm me të rritur, pa asnjë fëmijë të moshës tënde.

Nuk ke pasur me kë të flasësh, përveçse me ne, prindërit e tu.

Ke kaluar nga ditët e ngjeshura, të mbushura me aktivitete në shkollë e pas shkollës, sporte e lojëra të ndryshme, në vemti, me kufje në vesh duke dëgjuar mësimet online.

Asnjëherë nuk u pendova për vendimin tonë për të pasur vetëm një fëmijë – kemi një jetë të mrekullueshme me ty, dhe nuk do ta ndryshoja. Por tani po pyes veten nëse është mirë që ti të mos bashkëveprosh nga afër me fëmijë të tjerë për kaq gjatë.

Ekspertët na kanë siguruar se do të jeni mirë. Fëmijët janë natyrisht qenie që duan të shoqërohen, por gjithashtu janë  të adaptueshëm natyrisht.

Disa ekspertë tregojnë se në disa mënyra, vetëm fëmijët mund të përfitojnë në këtë situatë – me më pak fëmijë që garojnë për vëmendjen e prindërve, nevojat e tyre emocionale mund të plotësohen shumë më shpejt.

Megjithatë, zemra ime ti gjithmonë ishe mësuar që edhe të mbylleshe në dhomë për të lexuar ose për të luajtur. Tani unë vij shpesh të pyes se çfarë po bën (më tepër nga meraku për të parë a je mirë) dhe ti si më parë më thua mami po luaj, të lutem mbylle derën, njësoj si para kësaj periudhe.

E pranoj se ka raste gjatë këtyre ditëve të çuditshme dhe të tmerrshme kur më duhet të pyes veten nëse je me të vërtetë aq mirë sa duket.

Unë gjithashtu duhet të pyes veten, pa pushim, se si kemi pasur kaq fat.

Sepse unë ndjehem sikur unë mund të marr disa mësime nga ty në përshtatjen për të ndryshuar. Ti ke pasur momentet e tua të trishtueshme — si të gjithë ne — por kurrë nuk kam parë ndonjë gjë kaq të jashtëzakonshme sa aftësia jote për t’u përshtatur, për të gjetur aventura në shëtitjet më të kota të lagjes dhe për të bërë qejf nga hiçi.

Të dua për mënyrën si je rritur në sfidën e kësaj kohe. Ti hidhesh në veprim, duke më ndihmuar të bëj darkën sa herë ta kërkoj. Ti gjithmonë ke ide krijuese për të kaluar kohë së bashku si familje “Diçka pa ekrane, ju lutem, unë kam punuar në shkollë tërë ditën!” Dhe kur u acarova me diçka këtë mëngjes, ti me qetësi sugjerove: “Mami, mbase duhet të pish një gotë ujë”.

Mund të shpresoj vetëm se të kalosh kaq shumë kohë në afërsi të të rriturve do të të ndihmojë në udhëtimin drejt moshës madhore. Ti më ke mësuar aq shumë për qëndrueshmërinë time dhe aftësinë time personale për të zotëruar frikën time. Ti më ke mësuar, për shembull, si ta vlerësoj një moment qetësie në një jetë intensive, të ngarkuar.

Edhe me gjithë pasigurinë dhe ankthin që kemi rreth nesh, e gjithë kjo kohë shtesë që kemi për të kaluar me ty ka qenë një dhuratë – një gjë vërtet e çmuar, e papritur, pavarësisht stresit.

Faleminderit, vajza ime e ëmbël. Fëmija im i fortë, qesharak, që përshtatet lehtë. Dashuria më e madhe e zemrës sime.

Lexo edhe: Babai me Covid-19: Pjesa më e vështirë e izolimit, qëndrimi larg djalit