Doja ta ndaja me ju historine time. Kur mora vesh qe isha shtatzene ishte nje goditje psikologjike e rende per mua sepse ishte surprize. Une ne ate kohe isha e fejuar dhe vetem 19 vjec. Mu erresuan syte, qaja nuk mendoja me qartesi dhe doja te beja gabimin me te madh te jetes time duke abortuar. Nuk i tregova asnjerit por u nisa drejt nje laboratori privat per te bere analizen per konfirmim. Ajo me konfirmoi dhe me tha te kem kujdes sepse ne rast se e humbja beben sdo kisha me femije kurre ne jeten time ( me genjeu sepse e kishte kuptuar nga nervozizmi im ). Falenderoj zotin qe sbera gafen me te madhe dhe reagova ne kohe. Mblodha veten thashe mallkuar qofte mentaliteti apo fjalet e njerzve, une do vazhdoj perpara. I tregova per bebin bashkeshortit. Ai u lumturua pa mase dhe caktuam daten e marteses. Isha 5 muajshe kur u martova, barku sme dukej fare isha me lumtura!
Vetem familjet e dinin per shatzanine time dhe pas marteses te gjithe u habiten.
Sot jam nje mami shume e lumtur dhe kam nje princeshe 5 muajshe dhe cmendem per te.
Nje mesazh per te gjithe femrat: mos ta mendojne kurre fjalen abort, do ishte njesoj sikur te vrisnit veten tuaj.
T’i keni me jete femijet.
Për të lënë një koment ju duhet të jeni regjistruar Identifikohu