Unë kurrë nuk kam pasur një marrëdhënie të shkëlqyer me trupin tim. Kur isha e re, doja të isha më e dobët. Pastaj kur koha e kolegjit u afrua, unë doja gjinj dhe të pasme sepse vetëm ato shikoja në revista. Përfundimisht, kur  arrita të 30-at, fillova ta dua trupin tim ashtu siç e meritonte. Unë dua të pranoj që bëra një set fotografish në rroba banje të vogla që të gjithë të tjerët t’i shikonin sepse më në fund, unë isha vetja ime.

Dhe pastaj mbeta shtatzënë.

Fillimisht, isha e magjepsur nga ajo që mund të bënte trupi im. Po rritej një njeri, sy, thonj, flokë. Akoma emocionohem kur ndalem së menduari për të. Unë bëja shumë selfie të barkut tim në rritje. Por ndërsa shtatzënia përparoi dhe unë u bëra më e madhe në masat trupore- siç pritej – dhe gjithnjë e më e pakëndshme – ashtu siç pritej – fillova të mos e dua më trupin tim.

E krahasova veten me gratë e tjera shtatzanë, si rreth meje në jetën reale dhe në mediat sociale. E urreja të ecurin sepse mund të ndieja kofshët e mia duke fërkuar njëra-tjetrën, duke kujtuar se nuk ishin ato që ishin më parë. Por qëndrimi ulur nuk ishte aspak argëtues, sepse mund të ndieja gjoksin tim të prekte barkun, diçka që nuk kishte ndodhur kurrë më parë dhe as që më pëlqeu.

Do të psherëtija, do të frikësohesha dhe do të luftoja të vishesha çdo mëngjes, sepse ndieja se nuk kishte asgjë që mund të më bënte të dukesha mirë. Ndoshta kam dashur të fshihem, mendoja shpesh.

Burri im, megjithatë, e pa trupin tim në një këndvështrim krejtësisht të ndryshëm. Ai ishte plotësisht i dashuruar me trupin tim që po rritej.

Ai do të fërkonte barkun tim çdo natë, ndërsa unë shtrihesha në shtrat, ndieja frymën dhe nga energjinë. Ai – pa ndonjë nxitje nga unë – do të më thoshte se sa bukur dukesha pothuajse çdo ditë. Kur psherëtija e zhgënjyer që nuk dukesha si në të 20-tat, ai më thoshte se kisha të drejtë, unë dukesha edhe më mirë tani.

Dhe nuk u ndal kur fëmija erdhi. Pas lindjes ishte vërtet e vështirë për mua për një mori arsyesh, dhe njëra prej tyre ishte që trupi im ende ndihej i huaj edhe pasi fëmija kishte ardhur.

Barku im ndjehej si një tullumbace e shfryrë, gjinjtë e mi lejonin që graviteti t’i tërhiqte poshtë, këmbët e mia ishin të mbuluara me celulit, flokët më binin në copëza dhe mendoj se edhe këmbët mund të kishin ndryshuar formë.

Unë qaja sa herë që përpiqesha të vishja rrobat që mbaja para ardhjes së foshnjës, sepse ato nuk përshtateshin, dhe kur munda t’i vishja sërish, më duhet të them që dukesha shëmtuar. Por jo për burrin tim.

Shpesh, unë e “kapja” atë duke parë drejt meje, me sy pothuajse si personazhet vizatimorë në formë zemre. Ne u afruam më pranë, dashuria jonë u intensifikua dhe, edhe pse nuk mund ta shihja atë që ai pa, edhe pse me të vërtetë do të doja shumë të isha në gjendje të shihja veten time përmes syve të tij për të parë atë që ai sheh kur më shikon mua, dashuria e tij dhe mbështetja më kanë ndihmuar që të filloj ta dua trupin tim përsëri.

Dalëngadalë vlerësova që trupi im arriti të rriste djalin tonë për gati nëntë muaj, çdo organ, çdo tipar, çdo detaj të vogël që e bën atë dashurinë e jetës sonë. Se trupi im ishte në gjendje ta ushqente atë, me ndihmën e një pompë sepse ushqyerja me gji ishte e vështirë me muaj dhe muaj. Se organet e mia e gjetën rrugën e kthimit në vendin e duhur.

Tani jam përsëri shtatzënë, dhe disa nga ato ndjenja ngadalë po tërhiqen prapa, veçanërisht sepse kësaj radhë po mbaj binjakë dhe ndjehem sikur trupi im vërtet po vihet në provë. Por sa herë që filloj të bëj spirale në vetë-urrejtje, çdo herë, gjej sytë dhe prekjen e burrit tim dhe ato më kthejnë në rrugën e duhur. Dhe për këtë, do të jem përgjithmonë mirënjohëse.

Lexo edhe: 5 hapa për të shëruar trupin tuaj pas lindjes me operacion